Sport łuczniczy jako aktywność fizyczna osób niepełnosprawnych.
Polski Związek Łuczniczy zachęca osoby niepełnosprawne do brania udziału w łuczniczych zawodach sportowych w celu zapoznania się z pięknem tego sportu. Sportu jakby specjalnie wymyślonego dla osób niepełnosprawnych, który rekreacyjnie można uprawiać do późnych lat starości. Zawodnicy niepełnosprawni, u których życie zmieniło się przez wypadek lub chorobę są przykładem, co można osiągnąć znajdując sobie nową ścieżkę w życiu, zarówno w zakresie sportu jak i niezależności osobistej.
Łucznictwo jest dyscypliną, której walory zostały w naszym kraju już wcześniej dostrzeżone przez struktury PZSN Start i FAR, w których zajęcia z łucznictwa są jedną z podstawowych form aktywizacji ruchowej. Jak dotąd jedyną organizacją propagującą sportowe łucznictwo niepełnosprawnych było ogólnopolskie zrzeszenie klubów Start, ale w ostatnich 10 latach w tym środowisku pojawiło się tylko 4-5 nowych twarzy. Pragnąc zwiększyć ilość łuczników niepełnosprawnych w Polsce, od 2014 roku PZŁucz rozpoczyna akcję szukania potencjalnych adeptów łucznictwa we wszystkich środowiskach i klubach prowadzących sekcje łucznicze. Świat łuczników jest nowym odkryciem dla możliwości przeciętnego inwalidy, będącego przeważnie uwięzionym w ramach swojego mikroświata. Łucznictwo jest też jednym ze sposobów rekreacyjnego spędzania czasu pozwalającym na rehabilitację ruchową, relaks i odprężenie.
Łucznictwo łucznictwu nierówne. Mamy łucznictwo sportowe, jak i rekreacyjne, łucznictwo klasyczne i bloczkowe, które jest jakby specjalnie wynalezione na potrzeby osób niepełnosprawnych. Łucznictwo nie jest sportem dla wybranych. Łucznictwo jest demokratyczne, z łuku każdy może strzelać, może strzelać wyczynowo lub hobbystycznie. Uprawianie łucznictwa dostarcza wiele satysfakcji i stwarza możliwości uczestniczenia w imprezach rekreacyjnych, zawodach niepełnosprawnych, ogólnopolskich wyczynowych PZŁucz jak i światowych imprezach Para-Archery i World Archery. Wszystko zależy od reprezentowanego poziomu sportowego.
Poprzez uprawianie sportu (szczególnie na poziomie światowym) osoby niepełnosprawne stają się awangardą swojego środowiska i realizują zmiany w wizerunku inwalidy w odczuciach społeczeństwa, a tym samym zmieniają na korzyść zły stereotyp, jaki się stworzył przez wiele lat ukrywania tego środowiska przed społeczeństwem. W obecnych czasach na szczęście to już się zmienia i osoby niepełnosprawne mogą realizować osobiste ambicje i cele. Sukcesy sportowe w postaci medali paraolimpijskich i medali mistrzostw świata łuczników niepełnosprawnych takich jak: Małgorzata i Ryszard Olejnikowie, Alicja Bukańska, Tomasz Leżański czy aktualnie strzelająca (nr 1 w rankingach kobiet PA) Milena Olszewska są bardzo dobrym przykładem dla potencjalnych łuczników żeby skierowali swoje zainteresowania w stronę łucznictwa. Polski Związek Łuczniczy zachęca i zapewnia wszystkich, że warto.
(…) nie jest sztuką osiągnąć wielki wynik, będąc młodym, silnym i bogatym, ale zrobić to samo, nie mając np. nogi i wszystko inne przeciw sobie, to jest dopiero wyczyn (…)
Łucznictwo na pierwszy rzut oka może wydać się dyscypliną monotonną i dość łatwą. Daje się czasami słyszeć opinie, że nie trzeba być Robin Hoodem, żeby trafić strzałą w tarczę. Rzeczywiście, lepiej nie być legendarnym łucznikiem ze średniowiecza. Taki Robin Hood, jakiego pokazują filmy, rodem z Hollywood, mógłby nie sprawdzić się we współczesnych zawodach łuczniczych. Obecnie łucznictwo jest sportem niezwykle wyrafinowanym i wymaga przede wszystkim dobrego opanowania techniki. Nie można też zapomnieć, że liczy się także siła. Sportowiec podczas zawodów FITA oddaje 144 strzały z 20-kilogramowego (w naciągu) łuku, co jest równoznaczne z przeniesieniem w sumie ponad 3 ton! Dodatkowo pokonuje się dystans (przy pełnej rundzie 1440) około 5 kilometrów. Co by nie mówić i choćby różnie postrzegać łucznictwo, to ukończenie takich zawodów przez osobę niepełnosprawną z porażeniami nóg czy kręgosłupa jest naprawdę dużym wyzwaniem.
Żeby wziąć udział w zawodach łuczniczych jako zawodnik niepełnosprawny trzeba mieć orzeczenie o stopniu niepełnosprawnośc (narząd ruchu), licencje PZŁucz oraz aktualne sportowe badania lekarskie. Przynależność klubowa nie ma znaczenia.
Trener Kadry Narodowej Łuczników Niepełnosprawnych
Ryszard Bukański
www.burykot.gorzow.pl
Sezon wiosenno - letni
W okresie wiosenno-letnim treningi odbywają się na świeżym powietrzu na naszych torach łuczniczych. Z łukiem spędzamy 2 do 4 dni w tygodniu – dwa razy w tygodniu na treningach, w weekendy na zawodach. Czas spędzony na treningu to nie tylko praca, ale też przyjemność przebywania z przyjaciółmi. W trakcie treningu oprócz sztuki strzelania, zawodnicy uczą się także prawidłowej rozgrzewki i strechingu po strzelaniu, dowiadują sie z jakich elementów zbudowany jest łuk, jak dbać o strzały i resztę ekwipunku.
Sezon jesienno - zimowy
Okres jesienno-zimowy rozwija nasze zamiłowanie do łucznictwa. Treningi odbywają się na hali sportowo-widowiskowej OSiR w Świebodzicach. Jest okres budowania siły i wytrzymałości sportowej. Dlatego zachęcamy do korzystania z całej bazy OSiR w Świebodzicach, a w szczególności z siłowni, basenu oraz sauny. Sezon zimowy przede wszystkim jest okresem przygotowawczym do sezonu letniego poprzez poprawę techniki. Zawody na hali są więc traktowane jako sprawdzian przed kolejnym sezonem na torach otwartych.
Zarówno w okresie letnim jak i zimowym, organizowane są w ramach szkolenia obozy łucznicze, w trakcie których zawodnicy pod okiem trenerów mają okazję zarówno poprawić technikę i zwiększyć objętość treningową jak i popracować nad kondycją ogólną.
MARIUSZ ANNIUK - Prezes i założyciel UCZNIOWSKIEGO KLUBU SPORTOWEGO AMEOLI.
Ur. 12 września 1972 w Świebodzicach.
W 2009 roku zadebiutował jako pierwszy Polak na rynkach światowych z innowacyjnym produktem dla sportów łuczniczych – matą piankową. W tej chwili maty łucznicze pod marką HMA sprzedawane są nie tylko w Polsce i krajach unijnych, udało jej się dotrzeć m.in. na rynki Zjednoczonych Emiratów Arabskich, Australii oraz Stanów Zjednoczonych.
Dzięki temu produktowi Pan Mariusz Anniuk została nominowana w XI edycji konkursu "Dolnośląski Gryf-Nagroda Gospodarcza" w kategorii Przedsiębiorstwo – Nagroda za innowacyjny pomysł na biznes.
Równolegle z karierą zawodową prowadzi działalność sportową, założył Uczniowski Klub Sportowy AMEOLI, stanowi on szczególną formę działalności sportowej, prowadzonej z myślą o dzieciach i młodzieży aktywnie uprawiających różne dziedziny sportu. Klub prowadzi szeroką działalność w sferze oświaty i wychowania oraz upowszechniania kultury fizycznej i sportu wśród członków Klubu oraz w lokalnej społeczności.
TADEUSZ ŻUBEREK - WICEPREZES UCZNIOWSKIEGO KLUBU SPORTOWEGO AMEOLI
Ur. 10 maja 1982 w Świdnicy. Mieszkaniec Komorowa (Gmina Świdnica)
Od najmłodszych lat związany ze środowiskiem sportowym.
Od 1999 roku do chwili obecnej prezes Ludowego Klubu Sportowego „Błękitni” Komorów. W roku 2006 wybrany Radnym Rady Gminy Świdnica i pełni tę funkcję trzecią kadencję. Przewodniczący Komisji Budżetu i Finansów oraz członek Komisji Oświaty, Kultury, Sportu i Turystyki w Radzie Gminy Świdnica. Od 2015 roku członek Stowarzyszenia Przyjaciół Komorowa „Dwa Dęby”. W roku 2016 wybrany jako wiceprezes uczniowskiego klubu sportowego AMEOLI.
DARIUSZ SKLANY - wiceprezes uczniowskiego klubu sportowego AMEOLI, Ur. 1 czerwca 1969
Radny miasta Świebodzice poprzedniej oraz obecnej kadencji, Animator imprez sportowych, organizator balów charytatywnych, od 2003 roku czynnie pracuje na rzecz dzieci i młodzieży. Wiceprezes oraz założyciel Klubu Kibica KS REKIN.
| # | Nazwa dokumentu |
 |
Regulamin - UKS AMEOLI |
|
Statut - UKS AMEOLI |
|
Deklaracja członkowska - UKS AMEOLI |
Pierwsza część tego rozdziału traktuje o sprzęcie odpowiednim dla indywidualnego łucznika, podczas gdy drugi mówi o sprzęcie do szkolenia zbiorowego. Podstawowym czynnikiem w momencie nabywania sprzętu jest wielkość funduszy, jakie można przeznaczyć na ten cel. Wydawaj pieniądze ostrożnie i kiedy należy dokonać wyboru, kupuj strzały możliwie najlepsze gatunkowo, lecz zostaw wystarczającą ilość pieniędzy na odpowiedni łuk i akcesoria. Przed nabyciem sprzętu konieczne jest zapoznanie się z nazewnictwem dotyczącym sprzętu łuczniczego.
Łuk
Łuk powinien być pierwszym zakupionym elementem wyposażenia, ponieważ wybór strzał zależy głównie od jego twardości. Powinien być laminowany, prosto strzelający i powinien mieć pracujące końcówki ramion. Jeśli nowy łuk tego typu jest zbyt drogi, poszukaj dobrego używanego.
Są dwa główne typy łuków do strzelania do celu lub myślistwa - łuk jednoczęściowy lub składany.
Łuk składany jest popularniejszy ze względu na wygodę przechowywania i przenoszenia. Łuki składane są również korzystniejsze dla początkujących, mogą oni bowiem mocniej go napinać. Ramiona tego łuku można nabyć oddzielnie, zamiast kupowania kompletnego nowego. Jednocześnie łucznik, który zajmuje się myślistwem i strzelaniem do celu, może używać tego samego majdanu do dwóch kompletów ramion, zamiast dwóch łuków, które mają różną siłę naciągnięcia wymaganą przez te dwie dyscypliny (przy zakupie łuku składanego upewnij się, że ramiona nie mogą się poruszać na boki względem punktu zamocowania ramienia i majdanu).
Łuk compound umożliwia łucznikowi pełne naciągnięcie przy użyciu mniejszej siły. Bloczki i linki dają możliwość zmagazynowania większej ilości energii w ramionach w porównaniu ze zwykłym łukiem. Nie może on być jednak używany na igrzyskach olimpijskich, podczas zawodów
łuki te klasyfikowane są oddzielnie.
Przy zakupie nowego łuku muszą być wzięte pod uwagę dwa czynniki:
1) siła naciągu - dla większości początkujących wystarcza 6,8 do 11,4 kilogramów. Pozwala to uczniowi skoncentrować się na nauce prawidłowej postawy strzeleckiej. Przed zakupem wypróbuj łuki o różnej sile naciągu w zakresie sportu łuczniczego i wybierz ten, który może być trzymany w ręku strzelca bez zbytniego wysiłku. Łuk do myślistwa powinien mieć co najmniej 18,2 kg siły naciągu, rzadko wymaga się osiągnięcia 25 kg;
2) długość- ze względu na trwałość nie zaleca się łuków krótszych niż 147 cm. Odpowiednia długość łuku częściowo zależy od długości naciągu. Łucznik, który naciąga mniej, osiągnie optymalne wyniki z krótszym łukiem. Podobnie osoba osiągająca dłuższy naciąg, lepiej będzie strzelała z dłuższego łuku. Oto zalecane długości łuków:
• 152-162 → 60-64" dla osób naciągających 61 i mniej cm → 24" i mniej;
• 165-168 → 65-66" dla osób naciągających 63,5-66 cm → 25-26";
• 170-173 → 67-68" dla osób naciągających 68,6-71 cm → 27-28";
• 175-178 → 69-70" dla osób naciągających 73,7 i więcej cm → 29" i więcej.
Pamiętaj! Parametry łuków są wyznaczane przy standardowym naciągu 71 cm (28"), a zatem na każde 2,5 cm; (1") różnicy w długości naciągu należy dodać lub odjąć 0,9 kg (2 LBS*), np. łucznik strzelający strzałą o długości 68,5 cm (27") do napięcia wykorzysta siłę około 12,6 kg (28 LBS), używając łuku o sile napięcia 13,5 kg (30 LBS) i odwrotnie. Łucznik napinający strzałę 73,5 cm (29") wykorzysta 14,4 kg (32 LBS), korzystając z tego samego łuku.
Cięciwa
Początkujący łucznicy powinni używać cięciw wykonanych z dakronu ze środkową owijką zrobioną z włókienkowej osłony nylonowej. Niektóre cięciwy posiadają obwój zrobiony z jednowłóknowego nylonu, ale ten typ osnowy może powodować otarcie palców oraz inne trudności techniczne i generalnie pojedyncze włókno nie jest zalecane dla początkujących łuczników. Cięciwy są dostępne w dużej liczbie kolorów. Wypróbuj je kilka razy i wybierz tę, która jest najlepiej widoczna. Liczba nitek w cięciwie powinna wynosić:
• 8 dla łuków do 20 LBS,
• 10 dla łuków między 20 a 35 LBS,
• 12 dla łuków między 35 a 45 LBS,
• 14 dla łuków między 45 a 55 LBS.
Długość cięciwy determinuje jej wysokość, czyli odległość pomiędzy zagłębieniem rękojeści łuku a cięciwą mierzoną pod kątem 90° do cięciwy. Dla łuków prostych najkorzystniejsza wysokość cięciwy wynosi zwykle od 15 do 20 cm. Łuki półwygięte, typ ogólnie używany w klasach szkolenia wstępnego - generalnie potrzebują około 20 cm wysokości cięciwy. Jeżeli łucznik strzela z łuku posiadającego pracujące wygięcia, powinien dostosować zakres wysokości cięciwy do zaleceń producenta. W celu uzyskania prawidłowej wysokości cięciwa powinna być 10 do 11,4 cm krótsza od łuku (mierząc wzdłuż przedniej strony od końcówki do końcówki).
Na rynku można nabyć nierozciągalne włókna na cięciwy. Cięciwy wykonane z tych włókien są używane przez łuczników średnio zaawansowanych i zawodowców. Ze względu na charakterystykę tych włókien informacje dotyczące selekcji cięciw dakronowych nie dają się tu zastosować bezpośrednio, lecz mogą być użyte jako ogólne zasady. Cięciwy wykonane z włókien nierozciągalnych powinny być mniej więcej 4 cm dłuższe od cięciwy dakronowej przeznaczonej do tego samego łuku. Ta sama siła naciągu łuku może wymagać większej liczby nitek, np. 14-18 nitek z takiego włókna zwykle dobrze pracuje na łuku wymagającym 10-nitkowej cięciwy dakronowej, a 16-20 przy łukach - 12-nitkowej dakronowej.
Podstawowe akcesoria łucznicze
Istnieje wiele przedmiotów współdziałających 2 łukiem, które odpowiednio użyte mogą pomóc w podwyższeniu wyników punktowych. Niektóre z nich są niezbędne, inne natomiast mogą być uważane za opcjonalne lub niekonieczne dla początkującego, jeżeli nie stać go na ich zakup.
Podpórka strzały, czyli podstawka - może być już zainstalowana na łuku. Jeśli nabycie jej jest konieczne, pomyśl o przylepnych podpórkach dla strzał, podstawkach, ponieważ są one łatwe do zainstalowania i wymiany (patrz rozdział 7, Konserwacja i przechowywanie sprzętu, tam znajdziesz instrukcje jak zamocować podstawkę dla strzały na łuku). Podpórka powinna mieć pewien rodzaj docisku, jeżeli nie ma, należy go koniecznie dodać.
Celownik - na rynku istnieje wiele typów celowników, wybór zależy od upodobań i budżetu łucznika. Dla początkującego wystarczający może być pasek taśmy izolacyjnej lub plaster przylepca naklejony na przednią część łuku wraz z prostą szpilką o dużej główce traktowanej jako muszka celownika (uważaj - taśma samoprzylepna może uszkodzić wykończenie łuku, jeśli pozostanie na nim dłuższy czas). Jeżeli łucznik postanowi kupić celownik, powinien się upewnić, czy w jego bloku znajduje się sprężyna zapobiegająca zsuwaniu celownika w dół prowadnicy, kiedy mechanizm blokujący jest zwolniony dla regulacji.
Poziomica - używana do sprawdzenia czy łuk jest trzymany pionowo nie jest konieczna, poza tym nie wolno jej używać na dużych zawodach.
Ustalacze nasadki (siodełka) - często stosuje się tu włókno dentystyczne. Ustalacze metalowe są trwałe i łatwiejsze w użyciu, ale droższe. Są one nasuwane na cięciwę i zaciskane na miejscu za pomocą specjalnych kleszczy. Łucznik korzystający z cięciwy z metalowymi ustalaczami musi używać ochraniaczy palców. Włókno dentystyczne jest dobre na cięciwach z owijką jednowłóknową, podczas gdy siła utrzymująca na miejscu ustalacze metalowe może spowodować, że pojedyncze włókno przetnie nitki cięciwy.
Punkt docisku - jest używany po to, by osiągnąć optymalny lot strzały. Może być ściśliwy lub amortyzujący (patrz rozdział 8 -Regulacja łuku). Jeśli wybrałeś button ściśliwy, upewnij się, czy pracuje płynnie.
Stabilizatory - niezbędne przy strzelaniu do celu ze względu na korzyści, jakie dają redukując efekt momentu obrotowego. Lepsze łuki są wyposażone w stabilizatory, więc jeśli łucznik chce z nich korzystać, powinien nabyć łuk tego typu.
Szczerbinka - nie jest niezbędna, chociaż pomaga odpowiednio ustawić cięciwę. Poza tym szczerbinka nie może być używana na dużych zawodach. Jeśli łucznik zdecydował się z niej korzystać, szczerbinka w postaci otworu umożliwi większy zakres regulacji celownika.
Strzały
Na rynku są dostępne cztery typy strzał: drewniane, z włókna szklanego, węglowego oraz z aluminium. Każda ma swoją własną charakterystykę i będzie się inaczej zachowywać na tym samym łuku. Przy zakupie strzał trzeba wziąć pod uwagę rozmiar strzały i długość naciągu. Długość naciągu łucznika determinuje najkorzystniejszy rozmiar korpusu strzały, podczas gdy długość strzały zmieni sposób zachowania jakiegoś konkretnego rozmiaru korpusu. Innymi słowy - strzała o jeden cal (2,5 cm) krótsza lub dłuższa zmieni zachowanie na tyle, że może nie polecieć właściwie z posiadanego łuku.
W prosty sposób można ustalić długość naciągu naciągając strzałę z podziałką calową. Dla początkującego należy wybrać długość, która sięga 1 cala (2,5 cm) za tył łuku (patrz rozdział 5.1. Pierwsze lekcje łucznictwa, lekcja II). Kiedy długość jest już ustalona, wybierz rozmiar strzały, który jest odpowiedni do siły łuku przy naciągu, zgodnie z tabelą dla konkretnego typu strzały podaną przez producenta. Jeśli to możliwe, wypróbuj strzały zanim je kupisz. Wiele klubów posiada kolekcję strzał różnej długości i rozmiarów. Jeżeli nie ma takowej, kup najpierw dwie i wypróbuj je, zanim kupisz całe dwanaście.
Strzały z włókna węglowego - używane przez zawodowców, wytrzymałe i trwałe z uwagi na użyte materiały, jednocześnie najdroższe, więc uważnie dokonuj wyboru strzał. Właściwie eksploatowane posłużą dłuższy czas. Niewątpliwą zaletą jest niewrażliwość na wilgoć, co ma znaczenie w sytuacji opadów atmosferycznych podczas zawodów.
Strzały z aluminium - lepsze od strzał drewnianych czy z włókna szklanego, są niezbędne na zawodach. Będą się wyginać, ale mogą być wyprostowane, nie posiadają nacięć, są preferowane do strzelania halowego. Typ lotek jest częściowo kwestią przyzwyczajeń czy upodobań. Dla początkujących najlepsze są lotki z piór - wytrzymają one wystarczająco długi czas. Do strzelania na zewnątrz najlepsze są lotki z tworzyw sztucznych, ponieważ generalnie stawiają mniejszy opór i nie poddają się wpływowi deszczu, Dobór lotek wymaga nieco eksperymentowania (patrz rozdział 8, Regulacja łuku), ale różnice w wynikach punktowych zwykle są warte wysiłku.
Akcesoria dodatkowe Rynek oferuje ponadto dodatkowe akcesoria (niektóre opcjonalne), które można wybrać w gamie różnych typów. Jeżeli to konieczne, można nieco zaoszczędzić wybierając tańsze przedmioty lub wykonując niektóre samemu.
Naramiennik (mankiet) - dobry naramiennik musi mieć dwa (lub więcej) elastyczne paski z haczykami i oczkami lub rzepami. Powinien być wystarczająco duży, aby chronić ramię i być wygodnym przy zakładaniu. Jeżeli jest wykonany ze skóry, powinien mieć wszyte w środku metalowe usztywnienia. Początkujący łucznicy mogą zdecydować się na długie naramienniki, Skórka na palce lub rękawica - wybór między skórką na palce, a rękawicą jest częściowo sprawą upodobań. Skórki na palce są preferowane przez łuczników, ponieważ mają tylko jedną gładką powierzchnię styku z cięciwą. Skórki powinny mieć dodatkową ochronę w postaci podkładki filcowej albo drugiego, przyklejonego kawałka skóry (jeśli łucznik ćwiczy zwolnienie, nie jest konieczna ani skórka na palce, ani rękawica).
Źródło: POLSKI ZWIĄZEK ŁUCZNICZY - ŁUCZNICTWO TEORIA l PRAKTYKA SZKOLENIA. Warszawa 2002
Zasady bezpieczeństwa w łucznictwie dotyczą zarówno sprzętu, jego użytkowania, jak i zachowań uczniów. Instruktor powinien ostrzegać o możliwości zaistnienia niebezpiecznych sytuacji podczas prowadzenia szkolenia lub zawodów.
Wyposażenie osobiste
Łuk
Upewnij się, ż każdy łucznik posiada łuk o długości odpowiadającej jego długości naciągu. To zminimalizuje ucisk palców oraz wyeliminuje niebezpieczeństwo złamania łuku przez przeciągnięcie (patrz rozdział 2, Dobór sprzętu łuczniczego - zalecenia długości łuku). Upewnij się, że wszyscy uczniowie potrafią prawidłowo założyć cięciwę, aby uchronić się od zaklinowania palców między cięciwą a przodem łuku na końcówkach. Upewnij się, że trzymają kciuk i pozostałe palce na krawędzi ramienia łuku. Powinni też sprawdzić, czy cięciwa stabilnie układa się w wycięciach po obu stronach łuku, zanim pozwolą łukowi się wyprostować, Przypominaj, że napięcie łuku powinno być zwalniane powoli. Dobrym pomysłem jest sprawdzanie przez uczniów odległości cięciwy przed pierwszym strzałem, ponieważ zbyt mała odległość cięciwy spowoduje, że uderzy ona w nadgarstek (klepnięcie nadgarstka), zaś zbyt duża wysokość wywoła uderzenie w łokieć powyżej naramiennika. Należy przypominać uczniom, by upewniali się, czy cięciwa jest odpowiednio przygotowana do strzelania. Nie powinno się używać cięciw z postrzępionymi albo poprzerywanymi owijkami w okolicy wycięć w ramionach lub przerwanymi nitkami. Przerwana owijka powinna być naprawiona (patrz rozdział 7, Konserwacja i przechowywanie sprzętu - wykończenie obwoju). Uczeń powinien się upewnić, czy siodełko na cięciwie nie jest za małe ani za duże. Zbyt mała średnica siodełka powoduje, że strzała ślizga się po cięciwie przy pełnym naciągu, natomiast siodełko o zbyt dużej średnicy może złamać nasadkę strzały.
Nigdy nie pozwalaj uczniom kłaść łuków czy też strzał na ziemi. Zaopatrz klasę w boczne kołczany oraz wieszaki na łuki lub w kołczany ziemne. Zawodnicy zwykle przywożą na zawody swoje własne kołczany. W uzupełnieniu nauki strzelania uczniowie powinni potrafić prawidłowo przechowywać łuki oraz zdjąć z nich cięciwę.
Strzały
Upewnij się, że strzały, którymi strzelają uczniowie, są wystarczająco długie, gdyż przeciągnięta strzała może uderzyć w łuk lub w rękę łuczną. Lepiej jest mieć strzałę za długą niż za krótką. Dla początkującego strzała powinna wystawać 2,5 cm poza tył łuku przy pełnym naciągu.
Nigdy nie pozwalaj uczniowi strzelać strzałą pękniętą, z uszkodzoną nasadką lub grotem.Naucz uczniów kontrolować strzały i nasadki po zakończeniu strzelania. Przy naprawie strzał upewnij się, że przy lotkach lub nasadce nie wyciekł nadmiar kleju, który mógłby zastygnąć w formie bryłki z ostrymi krawędziami i przeciąć palce.
Ubiór, akcesoria łucznicze, itp.
Łucznicy powinni ubierać się w obcisłą odzież, raczej bez kieszeni z przodu, a jeżeli już są, to powinny być puste, lecz nawet wówczas może być konieczne założenie plastronu chroniącego ubranie, aby ustrzec się przed zahaczeniem cięciwy o kieszeń. Długie włosy powinny być spięte z tyłu, aby nie wplątały się w cięciwę przy pełnym naciągu. Wszyscy uczniowie powinni używać naramienników, oraz skórek na place lub rękawic.
Centrum Łucznicze HMA jest w 100% przystosowane do potrzeb osób niepełnosprawnych.
Budynek w którym odbywają się zajęcia nie posiada barier architektonicznych.
Serdecznie zapraszamy osobu niepełnosprawne zainteresowane trenowaniem łucznictwa do kontaktu i udziału w zajęciach w Centrum Łuczniczym HMA.
Łucznictwo to sport dla każdego, sport, który łączy pokolenia, który można zacząć uprawiać w każdy wieku.
Łucznictwo tradycyjne
Łucznictwo tradycyjne to sztuka posługiwania się repliką bądź rekonstrukcją łuku historycznego, wyglądem oraz charakterystyką zbliżoną do zachowanych egzemplarzy historycznych przy użyciu dawnych technik strzeleckich. W łucznictwie tradycyjnym można wyróżnić dwa style strzelania: przy użyciu techniki śródziemnomorskiej, jak w łucznictwie sportowym, oraz przy użyciu pierścienia łuczniczego, tzw. zekiera.
Osobną formą łucznictwa tradycyjnego jest łucznictwo konne. W 2008 roku w na Mistrzostwach świata w Korei Polak Norbert Kopczyński wywalczył złoty medal.
Z łucznictwa tradycyjnego w XIX wieku wyewoluowało łucznictwo sportowe i w takiej formie obecnie reprezentowane jest na igrzyskach olimpijskich.
Łucznictwo sportowe
Zgodnie z regulaminem FITA, zawody odbywają się w następujących dyscyplinach:
Kategorie
Ograniczenia dotyczące sprzętu w używanego poszczególnych kategoriach wg regulaminu FITA (Międzynarodowa Federacja Łucznicza):
Łuk klasyczny (olimpijski)
Łuk bloczkowy
Łuk standardowy
Łuk goły (barebow)
W łuku klasycznym i bloczkowym można korzystać ze sprzętu optycznego po lub przed oddaniem strzału. Sprzęt ten nie może być częścią łuku, może być za to umieszczony na statywie.
Tory łucznicze
W łucznictwie sportowym na torach otwartych, kobiety strzelają z odległości 70, 60, 50 i 30 m, a mężczyźni z 90, 70, 50 i 30 m. Odległości te są mniejsze w przypadku młodszych kategorii wiekowych.
Teren torów łuczniczych musi być równy, z wykoszoną trawą, ustawiony w kierunku północnym.
Tarcze
Tarcza 80 cm z polami punktowanymi 1-10 oraz najmniejszym polem "X"
Dwie strzały w tarczy
Tarcza łucznicza składa się z 10 pól w pięciu kolorach:
Wewnątrz pola punktowanego 10 umieszczany jest dodatkowy, mniejszy okrąg (tzw. "X"). Trafienie w to pole jest liczone w kategorii łuków bloczkowych (zawody halowe), za 10 pkt, zaś pozostała część złotego pola to 9 pkt. Liczba trafień w pole "X" jest również używana do określenia zwycięzcy w przypadku uzyskania takiej samej liczby punktów oraz liczby trafień w pole 10[2].
Różne warianty tarczy mogą mieć średnicę 122, 80, 60 i 40 cm. Dodatkowo, w czasie zawodów na torach otwartych używa się tarcz 80 cm z usuniętymi polami 1-5 lub 1-4 (pozostają strefy punktowane 10-6 lub 10-5)[2]. W czasie zawodów halowych, stosuje się warianty tarcz 60 i 40 cm, z usuniętymi polami 1-5 (pozostają strefy punktowane 10-6, a sama tarcza ma odpowiednio 30 i 20 cm). Takie tarcze występują w układzie po 3 na jednym arkuszu – w układzie pionowym lub rozmieszczone na planie trójkąta[3].
Do tarczy 20 cm strzelają na hali wszystkie kategorie wiekowe, nie wliczając w to dzieci, na odległość 18 m. Rzadko używana tarcza o średnicy 40 cm jest stosowana podczas zawodów w otwartym terenie przez starsze kategorie wiekowe na odległości 30 m.
Kategorie wiekowe
W Polsce od 2010 roku w łucznictwie sportowym obowiązują następujące kategorie wiekowe:
Istnieje również kategoria młodzieżowiec, czyli senior w wieku 21-23 lata.
Informuję, że od dnia 14.10.2019 przenosimy treningi na hale OSIR w Świebodzicach
17:30 - 19:00
17:30 - 19:00
